* برای پدرم که در سپیدی زمستان رفت

می بوسم

شانه هایت را

که تکیه گاه زمین بود

دست هایت را

که بوی خاک می داد 

بوی گندم

و زخم هایت را

که تقویم مظلومیت انسان بود

تقویم دردمندی تاریخ

از تو بنویسم

حکایتی می شود

حکایتی

بهار که می آمد

آرام ، آرام

پلک جوانه ها را

باز می کردی

و خوشه های سبز

خوشه های طلایی

قامت می بستند پشت سرت

همیشه

پیشنماز مزرعه بودی

امام گندمزار

و سجاده و مهر

نیمی از سرمایه ات بود

چه شب هایی !

 همسفر بودی با ماه

و آوازهای آبی حبله رود را

با لهجه ی مهربان ایل

تا سپیده دم

تلاوت می کردی

دور دست ترین ستاره ها

چشم انداز تو بود ...

امّا

آسمان من

از جایی آغاز می شد

که تو ایستاده بودی ...

از توگفتن

همیشه

غنچه های انار را

در دفترچه های مشقم

می شکفت

اما امروز

واژه هایم

بی حس شده اند

یخ زده اند

زمستان

جای تو

تکیه داده است

به پشتی ایوان روبه رو

خدا حافظ

ای گرمی لحظه های سلام

خدا حافظ ...

* برای پدرم که در سپیدی زمستان رفت

می بوسم

شانه هایت را

که تکیه گاه زمین بود

دست هایت را

که بوی خاک می داد 

بوی گندم

و زخم هایت را

که تقویم مظلومیت انسان بود

تقویم دردمندی تاریخ

از تو بنویسم

حکایتی می شود

حکایتی

بهار که می آمد

آرام ، آرام

پلک جوانه ها را

باز می کردی

و خوشه های سبز

خوشه های طلایی

قامت می بستند پشت سرت

همیشه

پیشنماز مزرعه بودی

امام گندمزار

و سجاده و مهر

نیمی از سرمایه ات بود

چه شب هایی !

 همسفر بودی با ماه

و آوازهای آبی حبله رود را

با لهجه ی مهربان ایل

تا سپیده دم

تلاوت می کردی

دور دست ترین ستاره ها

چشم انداز تو بود ...

امّا

آسمان من

از جایی آغاز می شد

که تو ایستاده بودی ...

از توگفتن

همیشه

غنچه های انار را

در دفترچه های مشقم

می شکفت

اما امروز

واژه هایم

بی حس شده اند

یخ زده اند

زمستان

جای تو

تکیه داده است

به پشتی ایوان روبه رو

خدا حافظ

ای گرمی لحظه های سلام

خدا حافظ ...

*مدرسه ای خواهم ساخت         هر چند ناقابل تقدیم به جامعه فرهنگی کشور به مناسبت آمدن مهر

بر دروازه ی وجودم 

پرچمی خواهم افراشت

در سه رنگ

رنگ عاطفه ، رنگ ایمان ،

                             و رنگ برادری

مدرسه ای خواهم ساخت

در محله ی عشق، خیابان عقیده ، کوچه ی مهربانی

با سقفی از خورشید

آجرهایش ، ســــتاره

ملاتش، روشنـــــایی

در باغچه هایش

محبت خواهم کاشت

ودر گلدان هایش

                         لبخند

     * *  *

مدرسه ای خواهم ساخت

دیوار هایش از شعر

باکلاسی که بوی خدا بدهد

در هایش به سوی بیداری 

و پنجره هایش 

به بی نهایت

                  باز شود 

تخته هایش

سیاه نباشد 

نیمکت هایش

گرمای دوستی بدهد

و زنگش را

نسیم بنوازد

آنگاه من

 خدا را به کلاس خواهم برد

 وعلی را

ونهج البلاغه را

وکتابی که درآن

شعر رهایی ،شعر تسلیم

و شعر مقاومتش را

خدا سروده باشد

وقلمی از نور

که سپید بنویسد و سپیده بیافریند

وشلاقی از برگ های سرخ شقایق

ومعلمانی از عصاره ی آفتاب

وشاگردانی از گل آفتاب گردان

با تن پوشی از عفت و نور

که تاریکی را به تمسخر بگیرند

و ریسمان های وسوسه ،

ریسمان های شیطان را

                             پاره کنند

کلاس اول : کلاس گل ها، گل های بی زوال

کلاس دوم : کلاس سرو ها ، سرو های بی تکبر

کلاس سوم: کلاس کوه ها ، کوه هایی که

بار امانت را هم به دوش بکشند 

و کلاس چهارم : ...

        *  *  *

مدرسه ای خواهم ساخت

لبریز از شور و شعور

پر از سرود عطوفت

مالامال از اندیشه های بلند

...

جغرافیایی خواهم آموخت

از سرزمین های یکرنگی وخلوص

تاریخی که، حقیقت بر زبانش باشد

وهندسه ای که ،همه ی خط هایش ،

                                      راست باشد ...

طو فان خشم را خواهم راند

وابرهای تبعیض را

من با نسیم پیمان خواهم بست

تاروح رویش وپرواز را

در پنجره های مدرسه ام بدمد

من وشاگردانم

دروازه های شب را

خواهیم بست

وخورشید را

درآینه سجاده مان

دوبرابر خواهیم کرد

شاید

آسمان هم

روزی در کلاسمان نزول کند

من و شاگردانم

شاید

روزی بر بال نور بنشینیم

وقفس خاک را

ترک کنیم *                      فروردین 1370

.ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* با سلام ؛ این شعر در سال 70 رتبه اول شعر فرهنگیان کشور را کسب کرده است (با عرض پوزش از این تعریف و توضیح)

* برای پدرم که در سپیدی زمستان رفت

می بوسم

شانه هایت را

که تکیه گاه زمین بود

دست هایت را

که بوی خاک می داد 

بوی گندم

و زخم هایت را

که تقویم مظلومیت انسان بود

تقویم دردمندی تاریخ

از تو بنویسم

حکایتی می شود

حکایتی

بهار که می آمد

آرام ، آرام

پلک جوانه ها را

باز می کردی

و خوشه های سبز

خوشه های طلایی

قامت می بستند پشت سرت

همیشه

پیشنماز مزرعه بودی

امام گندمزار

و سجاده و مهر

نیمی از سرمایه ات بود

چه شب هایی !

 همسفر بودی با ماه

و آوازهای آبی حبله رود را

با لهجه ی مهربان ایل

تا سپیده دم

تلاوت می کردی

دور دست ترین ستاره ها

چشم انداز تو بود ...

امّا

آسمان من

از جایی آغاز می شد

که تو ایستاده بودی ...

از توگفتن

همیشه

غنچه های انار را

در دفترچه های مشقم

می شکفت

اما امروز

واژه هایم

بی حس شده اند

یخ زده اند

زمستان

جای تو

تکیه داده است

به پشتی ایوان روبه رو

خدا حافظ

ای گرمی لحظه های سلام

خدا حافظ ...

آمدی این همه خورشیــــــــد درخشــان دادی

مرده بود آدم و عالم ، به زمیــــــــن جان دادی

کشتـــزاران جهان ، خشک و سترون شده بود

لطف کردی و به مـــــا ، لالــه و ریحـــان دادی

همه جــا شعبــــده ی ساحــــر فرعونی بــود

چشم وا کردی و آن تحفـــــه ی کنعـــان دادی

کعبـــه در سیـطره ی نعــره ی شیطان گم بود

مهربانا ! تــــــــو به او مهــــــر سلیمــان دادی

دل خاکستـــری ام را سحری روشــــــــن کن

ای که با صاعقه ای آتــش پنهــــــــــان دادی !

* تنهایی

دوستانم

چهارهزار قلّه اند

چهار هزار باغ سیب

چهار هزار ...

درچهار هزار آبادی

یارانم

آفتاب سپیده دمند

امّا

آن که

همچنان در باران

با من قدم می زند

آن که

همسفره ام می شود

شب ها

برایم حافظ می خواند

با مژه های بلندش

سبد ، سبد

ستاره می چیند

و خدا را

تفسیر می کند

آن که

گاهی پنجره ی فولاد

گاهی زاینده رود را

به خانه ام می آورد ،

بهار که می رسد

مرا به تماشای شکوفه های گیلاس می برد

و زیر درخت توت

چای،تعارف می کند

و مهر که می آید

نگاهم را

به نیمکت ها می دوزد

تنهایی است

تنهایی ...

چقدر دوست دارم

انگشتر خورشید را

برایش بخرم

دوستانم امّا

چهار هزار باغ سیب

چهار هزار گندمزارند

در چهار هزار آبادی